Het is 4:30 AM en ik ben klaarwakker wegens een aanhoudende jetlag. Het zou beter geweest zijn als ik wat van het klimaat mee had teruggenomen uit California in plaats van het bioritme; deze vieze natte winderige Nederlandse kou is wel het laatste beetje thuis dat ik zou missen.Gelukkig valt er buiten dat weinig te zeiken. De Creditcard is geregeld, evenals de tropenkleding en ik heb een waar arsenaal aan medicijnen verzameld.Daarnaast, niet geheel onbelangrijk, weet ik inmiddels waar ik kom te zitten. Hoewel ik 4 dagen voor aanvang nog steeds niets tot weinig weet over mijn ontvangst en de taalcursus van de eerste vier weken, ben ik in ieder geval al wel op de hoogte van het gastgezin waar ik zal komen te leven en de school waar ik zal gaan werken. Het betreft de familie De Souza, in de plaats Zangnanado(de inbegrepen omschrijving van de thuissituatie houd ik nog even vóór me totdat ik het zelf ook daadwerkelijk heb gezien) en de school heetl'Ecole Maternelle Agonlihouégbo, waar ik les mag gaan geven aan kinderen van 3 tot 5 jaar. Ik ben erg benieuwd naar het lesgeven - lees: ik ben nerveus, nog niet helemaal zeker over hoe alles werkt en alle tips aanvullingen betreffende lesgeven (aan kleuters) zijn welkom. Op het moment ben ik bewapend met een grote kinderspelletjesbijbel, een organisatie- en instructieboek, twee weken kindervakantieweekleidingervaring, een ervaren maar weliswaar thuisblijvende moeder, een zak ballonnen en de clichématische dosis enthousiasme; daarmee moet ik toch wel minstens een aantal dagen vooruit kunnen, maar nogmaals: alle tips en tools zijn meer dan welkom.

De komende dagen zal ik behalve mijn tas inpakken, nog veel mensen proberen te zien, een aantal etentjes en feestjes en ga ik nog op zoek naar wat leuke Nederlandse cadeautjes voor mijn gastfamilies, (suggesties?) maar voor nu lonkt vooral het geromantiseerde beeld van rood zand en de tropenzon vanuit mijn nog altijd even koude slaapkamer. Je hoort nog van me!