Dit land, waar de mensen zomaar tijdens werktijd liggen te slapen, waar afval meters hoog op straat ligt, waar niemand naar elkaar omkijkt en waar enige vorm van structuur lijkt te ontbreken, heeft een opvallend onderwijssysteem. De Beninese basisschool zou een goede opleiding zijn voor Chinese frontsoldaten maar voor kinderen van 10 vind ik het persoonlijk minder geschikt. Het ontbreekt aan enige vorm van consequent leiderschap en respect voor de leerling.
De Jufvrouw komt op mijn eerste dag onaangekondigd te laat en straft vervolgens andere leerlingen voor eenzelfde overtreding. Als we binnenkomt springen de kinderen in de houding en meldt de klas zich in koor af voor de les. De les begint en de juff dreunt een verhaal op over molrekenen, goniometrie of een ander véél te moeilijk onderwerp. Ze kan de 'les' evengoed in het Russisch geven, dat maakt voor de leerlingen geen verschil. Als na afloop de juf vragen opgeeft dan gaat dat altijd gepaard met de aanmoediging: 'snel!snel!snel!snel!'. De kinderen geven om de beurt allemaal het zelfde inhoudsloze paniekantwoord, als pavlolwreactie op haar ongeduldige slaan met het slaghout op de tafels: 'Mevrouw, het antwoord op de vraag die u me stelt, mevrouw, is....'' (stilte). 'IMBECIEL!' roept de juf dan steeds. Daarna moeten de 10-jarigen de aantekeningen op het bord overschrijven om er vervolgens nooit meer op terug te komen.

In de middag wordt het huiswerk nagekeken. Wederom tiert de juf als een dolle hond door de klas, schreeuwend en scheldend. Ik zit mezelf echt op te vreten terwijl ik het aanzie, maar weet dat ingrijpen niet de oplossing is. Ik weet goed zat dat het ergste nog moet komen; de kinderen zijn namelijk nog niet gestraft voor het foutief maken van het huiswerk.
De stok wordt tevoorschijn gehaald. De juf loopt op de eerste leerling af die ze haar handen laat uitsteken en de juf slaat hard op de bovenkant van haar ene hand, dan de andere hand. Huilend trekt het kind haar handen terug in haar zakken maar het is nog niet voorbij. Woest grijpt de juf de tegenstribbelende armen beet en probeert ze uit de zakken te trekken. Het bange meisje biedt net zolang weerstand totdat de juf met de stok op haar handen in de zakken begint te slaan. Uiteindelijk biedt ze dan toch haar handen aan en incasseert we krampachtig en krijsend de laatste twee stokslagen. Ik ben blij als het voorbij is, nu nog maar 14 anderen te gaan. De ene leerling wordt harder en vaker geslagen dan de andere en de disciplinaire maatregel kost veel tijd en energie, en zelfbeheersing van mijn kant.
Ik loop rood aan, vanwege datgene wat ik wie en omdat mijn gedachten op volle toeren draaien; wat te doen? Ik besluit wederom om niet in te grijpen, het schenden van de soevereigniteit van dezee autoritaire (overigens ongediplomeerde) ouwe feeks wou alleen maar meer narrigheid, oneerlijkheid en ellende veroorzaken en mijn Nederlandse werk- en denkwijze wou de kinderen alleen maar tot ongemak leiden; niet nu dan later in hun schoolcarriere wel.

Ikzelf krijg ook de kans om les te geven. ik mag iets met de kinderen gaan ondernemen om de klas te decoreren. Ik voel me niet serieus genomen maar ik besluit de kans toch aan te nemen. Ik wil de kinderen posters laten maken over verre landen en/of werelddelen, om zo van de gelegenheid gebruik te maken om een lesje wereldorientatie te geven. De kinderen doen actief en geinteresseert mee, stellen veel vragen en zijn erg leergierig. 40min na de laatste bel stuur ik ze toch maar naar huis. volgende keer meer.
Ik concludeer dat de algemene kennis van de leerlingen bedroevend laag is. Landen, mensen, cultuu, geloof, eten en drinken, natuur en sport.. zelfs van hun eigen leefomgeving... de kinderen weten er, ondanks hun lessen goniometrie en molrekenen, nagenoeg niets vanaf.

De volgende dag word ik om 10:00 verwacht om te assisteren bij een les wiskunde. Ik ben er om 9:45 en om 10:45 kunnen we met de les beginnen. Iets met diagrammen en rekenen met percentages, maar niet voordat ik de kinderen het hele begrip 'percentage' kan gaan uitleggen. Ik slaag er niet in. Deels onervarenheid denk ik. Ik krijg het deze keer niet voor elkaar om de kinderen aan het denken te krijgen. Op de vraag '100 : 4 = ?' krijg ik na lange berekeningen antwoorden als '10' en '40'. Uiteindelijk scheldt de leraar de kinderen uit voor 'imbeciel' en begint ze voor te doen hoe je door middel van percentages de absolute aantallen van afrikaanse emigranten per etnische groep kunt berekenen.
Eerst leren kruipen voor je leert lopen? welnee, in Benin leer je je eerste stappen op de 600 meter hordenloop.

Speaking of which... 'Ralf! vrijdagochtned aanwezig zijn in sporttenue!'.
Mooi, sport. Iets wat ik kan zonder dat die ouwe tang er een stempel op drukt.

... maar dan f*cking anders.

De les zou om 7uur beginnen. Ik en de kinderen staan om 6:45 klaar, de klas gepoetst en genoeg drinkwater uit de pomp gehaald voor de hele dag, als om 7:02 de juf aan komt. Ze laat de kinderen eerst nog de rest van het hele schoolplein schoffelen en andere huishoudelijke 'prioriteiten' verrichten.

Om 7:30 worden de leerlingen door de ongeinteresseerde lerares dan toch nog nonchalant in de houding getrapt en afgemarcheerd naar het sportveldje achter het klaslokaal. Daar moeten de kinderen zingend, Noord-Koreaans figuurtjeslopen en -rennen terwijl de juf in haar gewone burgerkleding op twee houtblokjes slaat en ook hier 'snel!snel!snel!snel!' roept.
Ik sta er in mijn sporttenue bij voor Jan met de korte achternaam.
Na dit gebeuren krijgen de kinderen de opdracht om zelfstazndig een of andere turnuitvoering te oefenen en de juf gaat in de tussentijd buurten met een bekende. 'Stik maar' denken de leerlingen terecht en ze volgen het voorbeeld van de juf door wat te gaan spelen en praten.

Het hele lesgeven hier doet bij mij alle stoppen doorslaan en dezee obsessie voor discipline en militairisme heeft volgens mij een averechts effect. Er wordt onvoorwaardelijke gehoorzaamheid en respect geeist, terwijl de autoriteiten geen respect geven noch verantwoording afleggen. Belangrijke waarden als consequent zijn, integriteit, structuur en bovenal respect worden hier totaal over het hoofd gezien.
Geen wonder dat elke leerling hier niet nadenkt, valspeelt, spiekt of uitknijpt waar mogelijk en men elkaar erbij naait als ze de kans krijgen. En na de school, studie of opleiding, als de zweep en het slaghout uit beeld verdwijnen zou ik het zo ook verekken (of iig geen reden zien) om te werken.

In de loop van de week heb ik een aantal gesprekjes gehad met de lerares. Een van die keren vroeg ze of haar veronderstelling dat ik de stokslagen niet kon waarderen juist was. Ik bevestigde dat en stelde voor dezee stokslagen te vervangen door strafcorvee zodat we in het vervolg geen tijd meer hoeven te verliezen aan het schoonmaken tijdens lestijd of het wachten totdat de pijn uit de handjes is weggetrokken alvorens weer te kunnen schrijven.
Het zal mij benieuwen of er iets mee gedaan wordt.

Op vrijdagmiddag heb ik dan toch uiteindelijk tegen de juf gezegd dat ik een ander project ga zoeken omdat ik me het volgende realiseer:
De beste kans voor de kinderen op een relatief redelijke toekomst in deze teringbende (Benin) is het uitzitten van deze poppenkast en lachend meedoen met de show.

Daarbij, wat is dit nou? Er moet een plekje in het rooster vrijgemaakt worden zodat ik een lesje kan geven? Alsof het voor mijn vermaak en tijdverdrijf is? Alsof het vrijwilligerswerk een nieuwe soort touristenatractie is, terwijl het land zelf één grote stronthoop is? Ik snap best dat mijn verrichtingen de honger-, armoede- of corruptieproblemen de wereld, of het land, niet uit gaan halpen, maar er moet toch iets beters te doen zijn voor mij?

Met deze vraag mag ik dezee week op de koffie komen bij de provinciechef. Hopelijk heeft hij meer overzicht dan ik, maar ik betwijfel het. Ook schijt ik er balen van dat SYTO (NGO waarvoor ik werk) niet eens een overzicht heeft van al haar projecten in het land/de regio. Lekker typisch Afrikaans geregeld dus.

Ik ben erg benieuwd naar hoe dit zich verder gaat ontwikkelen. Uiteindelijk kan het me niet gek genoeg zijn sinds ik heb vernomen dat mijn nieuwe studie een 'gapyear-contest' uitschrijft, met gratis studieboeken voor de schrijver van het beste gapyear-essay.

We zullen zien. Of ja.... Ik zal zien en jullie zullen lezen. Tot gauw!

Ps. Deel gerust je gedachten, opvattingen, voorstellen, ideeen, opmerkingen of vragen! Ik kan alle hulp gebruiken!

Pps. In de tussentijd ga ik op zoek naar een traditioneel gekleurd bananengewaad om zo zelf ook een beetje in carnavaleske sferen te komen. De Schrobbelèr is nog niet per post aangekomen maar er is bier en ik heb nog wat liedjes van Guus Meeuwis op mijn iPod staan; dus aodoende, als zelfuitgeroepen Prins Yovo d'n Urste van Banaonevrèètersgat wens ik iedereen een fijne Carnaval! Vat d'r ene veur mèn! Alaaf!