[MEMO: lees eerst de voorgaande twee posts voordat je aan deze begint]

Dag iedereen, Het is nu dag 6 van mijn verblijf in Cotonou en inmiddels ben ik al wel wat gewend aan de Beninese gang van zaken (m.u.v. het vreselijke evangelische fon-gezever dat hier al de hele ochtend door de speakers blèèrt, daar ga ik nooit aan wennen). Het opgewaaide stof van de eerste dagen bezinkt een beetje en ik begin door de bomen het bos te zien. Het lijkt er op dat het leven hier, ondanks de enorme bende, helemaal niet onaangenaam is. De mensen hebben genoeg om hun voldoening uit te putten en ik begin deze plekjes en dingetjes ook langzamerhand te ontdekken.

Dinsdag ben ik bijvoorbeeld met Boris gaan basketballen op een aantal sportveldjes in de buurt. Het loopt daar elke middag helemaal vol met jongeren die daar graag basketballen, voetballen, hardlopen, touwtje springen en andere vormen van sport en spel. Even wennen, voor mij als yovo, maar de Beninesen zien geen enkele reden om mij niet in hun spel te betrekken. In tegendeel, ik ontkom er niet aan om mijn niet-zo-bijzondere basketbalkunsten te vertonen aan deze mannen in een aantal bloedfanatieke matches. Ik was vanzelfsprekend kei-kapot en had zo’n 3 liter zweet verloren, maar ik hoorde erbij! Veel leuker nog werd het toen ik, Boris en Coffee-Jan op een aantal dansende ‘oude vienden’ en een tweetal andere yovo’s (de Australische Kelly en de Braziliaanse Marianne) afliepen. Het bleek dat er een promotiefilmpje werd opgenomen en Boris had zojuist geregeld dat we mee gingen dansen en zingen. Gêne heeft in dit land een heel andere betekenis en is zéker geen excuus om niet mee te doen, dus zo geschiedde het.

De volgende ochtend, na wat gebruikelijke sport op het dak en een alledaags ontbijt bestaande uit een brood dat je dipt in een soort thee gemengd met gecarameliseerde melk, werd ik zoals elke dag (natuurlijk veel te laat) opgehaald door mijn begleidster Prisca, een vrolijk klein mollig poppetje in een hip westers zomerjurkje, die mij rondleidt door de stad. Na wat bezoekjes hier en daar, bezoeken we meestal een maquis. Datis het Afrikaanse equivalent van een frietkot, waarbij je op een set tuinmeubels midden op straat kunt kiezen uit 2 of 3 verschillende maaltijden die ze serveren. Het beste wat ik tot nu toe heb gehad is de Igname Pilée, een bal van een soort ongebakken pizzadeeg in een bak met saus met stukjes vlees, kaas of whatever er beschikbaar is. Je eet het met je handen en dat bevalt goed; het geeft je de kans om ongegeneerd te bestuderen wat je in je mond gaat stoppen. Geen overbodige luxe want donderdagavond werd ik voor de tweede keer onaangenaam verrast met een portie schapendarm door mijn rijst (ik wist dat ik het niet had moeten vragen, maar het verstand verloor het van de nieuwsgierigheid). Na het eten val ik meestal, net zoals de anderen, ergens op de vloer in slaap onder de audiovisuele begeleiding van een nagesynchroniseerde Spaanse B-soap of een verdwaalde Bollywoodserie.

Ook ben ik 2 dagen geleden begonnen aan mijn lessen Frans. Dat is echt een opluchting want het blijkt moeilijker dan verwacht. Niet alleen spreekt men hier nóg sneller en onduidelijker dan de Fransen zelf, het wordt ook half gemixt met Fon waardoor ik er dus vaak helemaal geen snars van begrijp. Sinds de lessen begonnen zijn, of misschien was het gewoon een kwestie van tijd, gaat het al een stuk beter maar nog steeds kan ik mezelf maar beperkt uitdrukken. Een enorme last viel van mijn schouders toen bleek dat ik mijn lessen deelde met de 20-jarige Zwitserse Deborah. Nooit eerder sprak ik zo vloeiend en veel Duits, het is echt een uitlaatklep nu voor alles wat ik in het Frans niet kan uiten. Hoe dan ook, ik ben serieuzer dan ooit tevoren in deze lessen, maak stipt mijn huiswerk en ga nota bene uit eigen initiatief blokken.. dat moet ook wel en het werpt zijn vruchten af: ik durf het, nu ik de taal wat beter begrijp, ook aan om in mijn eentje over straat door de ‘golfplaten jungle’ te lopen. Dit vind ik nog steeds topamusement, hoewel ik me nog steeds ongemakkelijk voel als ik mijn fototoestel te voorschijn haal. Ondanks dat de mensen het erg leuk vinden om op de foto te gaan voelt het niet lekker, alsof je lacht om de streken van een mongooltje – dat doe je ook niet, ook al zijn ze soms leuk. Toch heb ik er wel een aantal gemaakt en als de technologie het toelaat post ik deze op de blog.

De komende paar dagen ga ik meemaken wat het weekend hier betekent. Er wordt verwacht dat ik mee op stap ga (écht, deze lui kunnen geen prio’s stellen) en waarschijnlijk zal er ook nog wel een kerkmis op de planning staan. Oh en even tussen jullie en mij: Prisca heeft tussen neus en lippen genoemd dat ik misschien volgende week mee op safari kan in het noorden van het land! Dus ik ben heel erg benieuwd wat ze geregeld heeft!

Ok dat was ‘ie, de groeten aan iedereen en tot de volgende keer!