UPDATE: na een goede nachtrust is de meeste irritatie alweer weggezakt.

Uit de categorie jetlag, diarree, zonnesteek en andere reisongemakken is de cultuurshock de ábsolute nummer 1 wat betreft impact. Eerlijk gezegd dacht ik heel naïef dat zoiets alleen voorkwam bij mensen die hun geboortedorp nooit verlaten hadden en hoogbejaarden, maar niets blijkt minder waar; ik heb het goed te pakken. Op het moment zie ik alles wat ik niet begrijp in negatief daglicht en heb ik het voor nu wel een beetje gehad met nieuwe indrukken. Desalniettemin, negatieve ervaringen zijn zeker niet per definitie waardeloze ervaringen en die ga ik dus ook met je delen:

Er is hier zoveel heel waar ik met mijn verstand niet bij kan. Niet eens zozeer de kleinigheidjes zoals het offeren van een kip of het dragen van een wollen muts bij deze temperaturen, maar de algehele attitude die hier heerst. De laksheid van de mensen, het feit dat ze helemaal nergens iets om geven. Althans, zo lijkt het. Het ergste is nog wel dat het hier zo’n ongelofelijke puinhoop is. Afval stapelt zich hier bergenhoog op zonder dat iemand er naar omkijkt en de mensen, mannen en vrouwen, pissen maar gewoon overal op straat, stoep of in de tuin. Gepast bij de puinhoop heerst er ook overal een enorme herrie; de mensen hier hebben een onhoudbare drang om een zo hard en lang mogelijk kabaal te maken, waar en wanneer het maar mogelijk is. Zelfs om 4 uur ’s nachts hoor je de mensen nog toeteren, schreeuwen, telefoneren op standje-straaljager… het is hier net één grote staalfabriek. De dag dat de rust hiernaartoe komt is de dag dat alle mensen die overal op straat zomaar wat liggen te slapen zichzelf bij elkaar rapen en voor de verandering eens een keer iets nuttigs gaan doen - dat ga ik in de komende 5 maanden zeker niet meemaken. Er is hier gewoon zóveel werk te verrichten terwijl er ook zóveel mensen geen poot uitsteken, maar het zullen de Beninezen niet zijn die zich er druk over maken en dus kan het me ook niet zo veel verrekken zolang mijn terugvlucht naar Europa maar een zekerheid is.

Behalve onverschillig jegens hun eigen land en leven, sta ik ook erg versteld van bepaalde asociale gevallen die zich hier voordoen. Allereerst het laatkomen, dat haalt inmiddels het bloed onder mijn nagels vandaan. Vanochtend zat ik in de bus van 6:30 (dat dacht ik in ieder geval) toen om 7:15 de chauffeur drie keer toeterde om iedereen die buiten zat te buurten erop te attenderen dat de bus zo ging vertrekken en dat ze dus (weer terug) naar hun plaatsen moesten. Ander voorbeeld: maandagochtend, vóór de deur van mijn klaslokaal, krijg ik een sms’je: “les van vandaag gaat niet door, morgenmiddag om 16:00 is er weer les”. Afspraken maken met deze mensen kan ook gewoon niet! De manier waarop families hier met hun, onbetaalde, meid omgaan (meestal een analfabetische, ongeschoolde kind/vrouw uit de dorpen in het noorden) overschrijdt ruimschoots de grens van slavernij en daar wil ik het verder niet eens over hebben. En dan is er ook nog ‘de ouwe’ in onze eigen gastfamilie. De arme ziel heeft soms zijn goede dag, waarop hij gepraat of gebaren beantwoordt met een kreun of een glimlach. Het zijn deze dagen waarop hij de trap afloopt en vaak urenlang tegen de gesloten ijzeren poort zit te rammen; hij mag niet naar buiten omdat ‘hij verdwaalt’, maar de vragen van de buren naar het eeuwige gebonk op de poort verraden dat hij boven alle andere redenen niet aan de rest van de wereld vertoond mag worden. Stel je voor wat voor een schande dat zou zijn voor de familie! Ik vraag me af hoeveel van deze gevallen dit land rijk is.

Er legio voorbeelden, véél te veel. Op de onderwaardering die gezondheid en voeding hier krijgt kom ik nog wel een keer terug; ik ben al lang blij dat ik mijn (tijdelijke) onvrede even van me af heb kunnen schrijven. De frustratie zit hem vooral in het feit dat de lui hier er hun schouders niet over ophalen. Ik zal mezelf moeten aanpassen, een stukje asocialer worden, om zo mijn eigen verblijf wat comfortabeler te maken. Gelukkig kwam er een meer dan welkome break in de vorm van een safari-trip. Het verhaal volgt natuurlijk. Tot snel!