De Zemi-Djahn

In de vorige post lazen jullie hoe het er hier een beetje uitziet, maar het plaatje is zeker niet compleet zonder dat ik jullie op de hoogte breng van een geweldig Beninees cultuurverschijnsel: de Zemi-Djahn.

De Zemi-Djahn, ook wel taxi-moto genoemd, is hét vervoersmiddel van Benin. Het is een soort schakelbrommer, maar alles wat gelijkenis vertoont gaat ervoor door. Het is een flexibel en veelzijdig apparaat, verreweg de snelste manier om je door de grote stad te verplaatsen en behalve dat ze altijd en overal beschikbaar zijn, zijn ze ook nog eens spotgoedkoop – mits je goed onderhandelt. Omdat het voertuig erg klein en smal is, kan het gemakkelijk door het andere verkeer manoeuvreren. Elk gaatje telt en wordt benut, óók de meter tussenruimte tussen inhalende vrachtwagens is een acceptabele doorgang. Inhalen doe je met de Zemi-Djahn op elke mogelijke manier: links, rechts, onder en boven indien mogelijk, het maakt allemaal niet uit. Oncomfortabele en warme helmen en andere bescherming zijn al net zo’n waardeloze decoratie als de verkeerslichten – maar hé… wie heeft er remmen nodig als je ook een claxon hebt?

Dit wondermiddel beperkt zich trouwens niet slechts tot personenvervoer (max. 6 personen per djahn, red.) maar is ook uitermate geschikt voor het vervoer van koelkasten, bouwmaterialen en de reisbagage van 12-kopige gezinnen.

Voor de familieleden onder jullie, of alle anderen die zich zorgen maken, ik vertel jullie bij deze dat het onnodig is. De veiligheid op de straat wordt namelijk gewaarborgd door een hechte ‘code des chauffeurs’. Ik weet niet precies wat deze inhoudt maar ik heb de volgende regels al kunnen onderscheiden:

Rijd zo hard als de situatie toelaat
Toeter bij rood licht
Toeter bij groen licht
Toeter als je niet van richting gaat veranderen
Toeter als je wel van richting gaat veranderen
Toeter bij twijfel

Ik moet zeggen dat ik me eigenlijk nog niet echt onveilig heb gevoeld op de Djahn, hoewel ik me wel eens verbaas over het stuntwerk dat hier dagelijks in het verkeer verricht wordt. Erg, erg amusant.
Een betere manier om de stad te ervaren is er ook niet: je ziet, ruikt, voelt en hoort van alles terwijl er een aangenaam warm, maar erg vervuild, windje door je haren waait. Leuk!

Eerste indrukken

(Poging 4)

Yes! Internet! Het doet het! De afwezigheid ervan gedurende de afgelopen week bleek evenmin een probleem als een uitzondering, maar wat had ik anders verwacht? Afrikaanser dan dit wordt het niet. Er is geen sprake van toerisme in mijn geval; ik ben regelrecht in de wereld van mijn gastgezin gevallen – enige uitzondering daarop is mijn iPod, het stukje Westen dat ik mooi voor mezelf houd. Mijn gastfamilie, ervanuitgaande dat het één familie is, telt 6 leden (denk ik). Een echte Afrikaanse Mama Odette die niet de biologische moeder van de kinderen is, de 20-jarige Boris (mijn buddy diemij zijn sociaal leven ingesleurd heeft), 2 andere jongens die ik eigenlijk sinds de kennismakeing niet meer gezien heb, de 10-jarige Peace en een opgesloten, apatische, naar urine ruikende zombie die bekend staat als ‘de oude’ (hij is of was mogelijk de vader van dit gezin). Dat zijn naast mij zo’n beetje de vaste bewoners van het huis, maar eigenlijk er constant mensen over de vloer om een beetje te hangen, wat te eten of weet ik veel… voor mijn part deel ik een douche met ze ofzo. Het huis zelf is één grote puinhoop. Klein is het niet, maar twee van de drie verdiepingen staan leeg. Wij bewonen de middelste en hebben een bankstel, een tafel met stoelen, een televisie en een kapotte playstation2. Ik slaap onder een klamboe op een kaal matras op een eigen kamer en er is een, weliswaar koude, douche in huis. Ergens achter de hopen afval, vieze kleren en andere meuk hebben we ook een keuken, maar dat is ook echt, heel cliché, het terein van Mama Odette. Op het moment dat ik de deur van het enige echte stenen gebouw van de straat uitloop realiseer ik me dat ik het nog relatief goed heb. In ieder geval een stuk beter dan het 12-jarige verkopertje dat me vanuit zijn golfplaten hutje steeds goedemorgen wenst. Dit is het dan, denk ik bij mezelf, dit is waarvoor ik mezelf heb ingeschreven en stiekem hoop ik ergens, zelfingenomen, dat ik in een rijker deel van de stad was beland. Maar één ding is zeker, aardiger en leuker dan dit worden de mensen niet! Dagelijks word ik uitgenodigd voor een ritje achterop de brommer door de stad bij een van mijn nieuwe vrienden, een soort van fata-morgana deluxe, maar danécht. De geuren, kleuren, geluiden en het leven; de gewone volksstraten hier bruisen meer dan de boulevards van Lloret del Mar. Het is natuurlijk ook een feest an sich dat er een Europeaan zich in de wijk begeefd. Even een voorbeeld ter illustratie: Eergisteren liep ik door het centrum van Cotonou toen er een 5-jarig mènneke een steegje uitliep en mij zag. Het schrok, sprong in de lucht, rende terug om zijn vriendjes op de hoogte te brengen van dit heugelijke feit en kwam de straat weer op om mij in zijn zojuist vergaarde gezelschap toe te zingen: ‘’Ik zie een blanke, blanke, het gaat goed, het gaat goed, danku danku blanke!´´. Gelukkig beperkt dit flatterende maar toch ook enigzins gênante tafereel zich tot de kinderen en houden volwassenen het bij een bescheidener ‘’Bon soir Yovo, ça va?’’. Yovo betekent blanke in het Fon. Wie overigens dacht dat er vooral Frans gesproken werd in Benin was niet de enige, maar heeft het wel fout. Fon is de inheemse taal en de way-to-go voor veel Beninezen. Dit vrolijke zangerige tropentaaltje maakt het totaalbeeld compleet op straat, samen met een dijk afval, de vrouwen met de grote potten op hun hoofd, geiten en kippen, duizende zemi-djahns (die ik tekort doe met alles minder dan een volledige blog-post), de fruitbomen, etenskraampjes, muziek, dans en van die kinderen met bolle rijstbuikjes die elkaar sms’en met hun mobiele telefoontjes.

Allright, tot zover het eerste algemene plaatje. Ik ga gelijk verder met het schrijven van een nieuw verhaal nu dat het internet het toelaat. Tot zo in mijn volgende post!

Aftellen tot Afrika

Het is 4:30 AM en ik ben klaarwakker wegens een aanhoudende jetlag. Het zou beter geweest zijn als ik wat van het klimaat mee had teruggenomen uit California in plaats van het bioritme; deze vieze natte winderige Nederlandse kou is wel het laatste beetje thuis dat ik zou missen.Gelukkig valt er buiten dat weinig te zeiken. De Creditcard is geregeld, evenals de tropenkleding en ik heb een waar arsenaal aan medicijnen verzameld.Daarnaast, niet geheel onbelangrijk, weet ik inmiddels waar ik kom te zitten. Hoewel ik 4 dagen voor aanvang nog steeds niets tot weinig weet over mijn ontvangst en de taalcursus van de eerste vier weken, ben ik in ieder geval al wel op de hoogte van het gastgezin waar ik zal komen te leven en de school waar ik zal gaan werken. Het betreft de familie De Souza, in de plaats Zangnanado(de inbegrepen omschrijving van de thuissituatie houd ik nog even vóór me totdat ik het zelf ook daadwerkelijk heb gezien) en de school heetl'Ecole Maternelle Agonlihouégbo, waar ik les mag gaan geven aan kinderen van 3 tot 5 jaar. Ik ben erg benieuwd naar het lesgeven - lees: ik ben nerveus, nog niet helemaal zeker over hoe alles werkt en alle tips aanvullingen betreffende lesgeven (aan kleuters) zijn welkom. Op het moment ben ik bewapend met een grote kinderspelletjesbijbel, een organisatie- en instructieboek, twee weken kindervakantieweekleidingervaring, een ervaren maar weliswaar thuisblijvende moeder, een zak ballonnen en de clichématische dosis enthousiasme; daarmee moet ik toch wel minstens een aantal dagen vooruit kunnen, maar nogmaals: alle tips en tools zijn meer dan welkom.

De komende dagen zal ik behalve mijn tas inpakken, nog veel mensen proberen te zien, een aantal etentjes en feestjes en ga ik nog op zoek naar wat leuke Nederlandse cadeautjes voor mijn gastfamilies, (suggesties?) maar voor nu lonkt vooral het geromantiseerde beeld van rood zand en de tropenzon vanuit mijn nog altijd even koude slaapkamer. Je hoort nog van me!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Ralf